به کجا چنین شتابان ( جهان به کجا می رود )

قبل از هر سخن واقع دردناک تروریستی بمب گذاری حرمین شریف امام حسن

عسکری و امام هادی علیه السلام را به پیشگاه مقدس امام زمانمان عجله الله

فرجه الشریف و نایب بر حقش و همه شیعیان غریب جهان تسلیت عرض می کنیم

جهان‌ به‌ کجا مى‌رود؟

حدید: 5
ملکیت‌ حقیقى‌ و مالکیت‌ آسمان‌ها و زمین‌ از آنِ اوست؛ و همهِ‌ کارها [ى‌ هستى‌ و سلسلهِ‌ معلولات] به‌ سوى‌ او [، که‌ علّه`‌العلل‌ است،] بازگردانده‌ مى‌شود.
جملهِ‌ <وَ اِلى‌ اللّهِ تُرجَعُ الاُمُورُ> شش‌ بار در قرآن‌ آمده‌ است؛ و معناى‌ آن‌ این‌ است‌ که‌ همهِ‌ موجودات‌ در مسیر تکامل‌اند: ابتدا از نیستى‌ و عدم‌ به‌ هستى‌ آمدند و حال‌ به‌ سوى‌ بى‌نهایت، که‌ ذات‌ پاک‌ ربوبى‌ است، در حرکت‌اند؛ و این‌ سیر تکاملى‌ هرگز متوقف‌ نمى‌شود و با مرگ‌ و ورود به‌ عالم‌ برزخ، ادامه‌ پیدا مى‌کند تا این‌ که‌ در رستاخیز به‌ حیاتى‌ عالى‌ و دایمى‌ برسد.
‌‌استفاده‌ از تعبیر <امور>، که‌ صیغهِ‌ جمع‌ است، بیانگر این‌ است‌ که‌ نه‌ تنها انسان، بلکه‌ سایر موجودات‌ نیز همین‌ حرکت‌ کمالى‌ را بى‌وقفه‌ طى‌ مى‌کنند؛ و حقاً نیز باید چنین‌ باشد؛ زیرا او خود خالق‌ و رازق‌ و مالک‌ و حاکم‌ و مدبر است‌ و در هر حال‌ و هر مکان‌ با ماست‌ و بازگشت‌ همهِ‌ ما و همهِ‌ کارها و همهِ‌ موجودات‌ نیز جز به‌ سوى‌ او نیست.
‌‌این‌ اصل‌ مهمِ حرکت‌ عالم‌ به‌ سوى‌ خداوند در ده‌ها آیهِ‌ قرآن‌ با عبارات‌ <اِن اِلى رَبٍّکَ الرُّجعی> و <اِنّا اِلَیهِ راجِعوُنَ> و <اَن اِلى رَبٍّکَ المُنتَهی> و مانند آن‌ها آمده‌ است.

همه‌ کاره‌ اوست. کجا مى‌روید؟

انعام: 95
همانا خداوند شکافندهِ‌ دانه‌ و هسته‌ است. زنده‌ را از مرده‌ بیرون‌ مى‌آورد و بیرون‌آورندهِ‌ مرده‌ از زنده‌ است. این‌ است‌ خداوندِ [تواناى‌ دانا]. پس‌ به‌ کجا و چگونه‌ [از حق] بازگردانده‌ مى‌شوید؟ از نظر قرآن، موحّد کسى‌ است‌ که‌ معتقد باشد به‌ این‌ که‌ ذات‌ خداوند متعال‌ یکتاست‌ و شریکى‌ در ذات‌ براى‌ او نیست، نه‌ ترکیبى‌ در ذاتش‌ وجود دارد و نه‌ خداى‌ دیگرى‌ خارج‌ از ذاتش‌ هست‌ (توحید ذاتی)؛ و نیز موحّد باید معتقد باشد که‌ صفات‌ منتسب‌ به‌ خداى‌ متعال‌ چیزى‌ غیر از ذات‌ او نیست، نه‌ این‌ که‌ امورى‌ خارج‌ از ذات‌ باشند که‌ به‌ ذات‌ ملحق‌ مى‌شوند (توحید صفاتی)؛ و هم‌چنین‌ معتقد باشد که‌ خدا در هر کارى‌ مستقل‌ و یگانه‌ است‌ و نیازى‌ به‌ کمک‌ و یار و یاور ندارد و اگر کارى‌ با وسیله‌اى‌ انجام‌ مى‌گیرد، آن‌ وسیله‌ را هم‌ خدا مى‌آفریند و آن‌ را سبب‌ قرار مى‌دهد (توحید افعالی)

پدیده‌هاى‌ آفرینش‌ زمانى‌ معین‌ دارند

احقاف: 3
ما آسمان‌ها و زمین‌ و آنچه‌ را در میان‌ آن‌ دو هست‌ جز به‌ حق‌ و تا مدتى‌ معین‌ نیافریدیم در بسیارى‌ از آیات‌ بیان‌ شده‌ است‌ که‌ هر چه‌ در این‌ جهان‌ هست‌ اجلى‌ دارد
‌‌اجل‌ یعنى‌ مدت‌ معین؛ و دربارهِ‌ انسان، یعنى‌ مدت‌ مقرر شده‌ براى‌ زندگى‌ او. از این‌ رو به‌ مرگ‌ اجل‌ مى‌گویند که‌ بر دو قسم‌ است: اجل‌ معلق‌ و مبهم؛ اجل‌ مسمّى‌ و حتمی، که‌ در نزد خدا معین‌ است‌ و عبارت‌ است‌ از پایان‌ استعداد جسم‌ براى‌ بقا؛ اما اجل‌ معلق‌ مشروط‌ به‌ چیزى‌ است‌ که‌ اگر آن‌ چیز تحقق‌ یابد، اجل‌ در آن‌ زمان‌ فرا مى‌رسد. قرآن‌ در این‌ باره‌ مى‌فرماید: ایمان‌ به‌ دعوت‌ انبیا و عمل‌ به‌ برنامه‌هاى‌ آن‌ها جلوى‌ اجل‌ معلق‌ را مى‌گیرد و سبب‌ ادامه‌ یافتن‌ زندگى‌ انسان‌ تا اجل‌ مسمّى‌ مى‌شود
‌‌امام‌ صادق فرمودند: گاهى‌ انسان‌ گناه‌ مى‌کند و از اعمال‌ نیکى‌ همچون‌ نماز شب‌ بازمى‌ماند آن‌ گاه‌ گفتند: بدانید که‌ کار بد در فناى‌ انسان‌ از کارد در گوشت‌ سریع‌تر اثر مى‌کند
‌‌در روایت‌ دیگرى‌ از امام‌ باقر آمده‌ است: <نیکوکارى‌ و انفاق‌ پنهانى‌ فقر را برطرف‌ و عمر را افزون‌ مى‌کند و مانع‌ هفتاد گونه‌ مرگ‌ و میر بد مى‌شود.> پس‌ این‌ که‌ در روایات‌ فراوانى‌ آمده‌ است‌ که‌ انفاق‌ یا صلهِ‌ رحم‌ عمر را طولانى‌ و بلاها را برطرف‌ مى‌کند بدین‌ معناست‌ که‌ اجل‌ معلق‌ را مانع‌ مى‌شود

منبع قرآن کریم

برگرفته شده از سایت قرآن کریم

http://quran.al-shia.com

اللهــم عجــل لولیــک الفــرج